ಲವ್ ಕಾಲ

ಲವ್ ಕಾಲ

*ಬರೀ ಸ್ನೇಹವಿರಲಿ ಸಾಕು*

ಈಗ ಮನಸು ಅರಳಿದ ಸಮಯ. ನಿನ್ನ ಚಡಪಡಿಕೆ ಅರ್ಥವಾಗಿದೆ.

ನಾನು ವೇದಿಕೆ ಮೇಲಿಂದ ನಿನ್ನ ಗಮನಿಸಿದ ಮರುಕ್ಷಣವೇ ಕರಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಆ ದಟ್ಟ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ಉಡುಗೆ...
ಅಯ್ಯೋ ಸಾಕು ನನ್ನ ಕರಗಿಸಲು.

ಕೆಳಗಿಳಿದ ಮೇಲೆ ನೀ ಬಳಿ ಬರುತ್ತೀ ಎಂಬ ಒಳಮನಸಿನ ಹಂಬಲ ಈಡೇರುವ ಭರವಸೆ.
ಅದೇ ನಡೆಯಿತು. 'Wonderful sir, card ಇದ್ದರೇ ಕೊಡಿ' ಅಂದಾಗ flat. ಆದರೆ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.

ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಸೆಳೆತಗಳಿಂದ ನಮಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆ ಕಳೆದುಹೋಗುತ್ತೇವೆ. ಆದರೂ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವದು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಭ್ಯತೆ.ಶಿಷ್ಟಾಚಾರ.

ಕೆಲ ದಿನಗಳ‌ ನಂತರ ಫೋನ್ ರಿಂಗಣವಾಡಿತು. ಮಾತಾಡಲು ಏನೇನೋ ನೆಪ. ಮಾತನಾಡಿದೆವು.
ಕೊಂಚ ಬಿಗುಮಾನ ಸಹಜ. ಸೋತೆ ಎನಿಸಬಾರದೆಂಬ ಅಭಿಮಾನ. ಅದೂ ನಿಜ ಅನ್ನು.

ನಾನೂ ನನ್ನ ಗುಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡಲಿಲ್ಲ.
ಒಮ್ಮೆ ನೀನು rude ಆಗಿ ಮಾತನಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಫೋನ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವದನ್ನೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ. ನನಗೂ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಕಾಡಿತು.

*ಪ್ರೀತಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸಹಿಸುತ್ತದೆ ಆದರೆ ಅಹಂಕಾರವನ್ನಲ್ಲ* ಎಂಬುದ ನಿನಗೆ ತಿಳಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು.

ಈಗ ಅರ್ಥವಾಗಿರಬಹುದೆಂದುಕೊಳ್ಳುವೆ. ಮೊನ್ನೆ ಫೋನ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆ. ನಿಮ್ಮೂರಿಗೆ ಬಂದರೂ ಹಾಗೆ ಮರಳಿದ್ದ ತಲ್ಲಣ ಗ್ರಹಿಸಿದೆ.

I didn't want to be rude like you.

ಪ್ರತಿ ಮಾತಲ್ಲೂ ನೀ ಹೇಳಿದ್ದು ಅದೇ ' ಇದು ಬರೀ ಸ್ನೇಹ ಮಾತ್ರ ಮತ್ತೇನು ಇಲ್ಲ, ಬೇರೇನೂ ಭಾವಿಸಬಾರದು. ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ ಭೇಟಿ ಮಾತುಕತೆ ಇರಲಿ.'

ನಾನೆಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಹೇಳಿದೆ. ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ನೀ ಅದನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ಅಗತ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನದೂ ಬರೀ ಸ್ನೇಹ.

*All are equal but some are more equal* ಎಂಬ ಮಾತು ಇಲ್ಲಿ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ.

ಹಲವು ಆಯಾಮಗಳೂ, ನೂರೆಂಟು ಅರ್ಥಗಳೂ...

ಇದು ಬರೀ ಸ್ನೇಹ ಆದರೂ ಏನೋ ಹೇಳಲಾಗದ್ದೂ ಇದೆ. ನೀನಾಗಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವರೆಗೆ ನಾ ಹೇಳಲಾರೆ. ಹೇಳಲೂಬಾರದು.

ಅದನ್ನು ನೀ ಹೇಗೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಬಹುದೆಂಬ ಅರಿವೂ ನನಗಿದೆ. ಸಂಯಮ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮಾತೇ ಇಲ್ಲ.

ಇದು‌ ಮನಸಿನ ಮಾತು. ಜೀವದ ಗುಟ್ಟು. ರಟ್ಟು ಮಾಡಲಾಗದು. ಮಾಡಲೂ ಬಾರಾದು.

ಆ ಭರವಸೆ ನೀಡುವೆ. Just you have to believe me.

ಮುಂದೆ ಮುಖಾಮುಖಿ ಆದಾಗ ಸ್ನೇಹದ ವಿಸ್ತಾರವ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವೆ.

*Let us wait until the precious and pretty moment*.