Thursday, April 1, 2010

ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮದ ಧ್ಯಾನದಲಿ


ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣಿನ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂಬಂಧ, ಪರಸ್ಪರ ಆಕರ್ಷಣೆ, ಅದೇ ಹೆಣಗಾಟದಲ್ಲಿ ಪೋಲಾಗುವ ಸಮಯ. ಕರಗುವ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಈಗ ಒಂಚೂರು ವಯಸ್ಸು ಮಾಗಿದ ಮೇಲೆ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅಯ್ಯೋ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
ಹರೆಯದಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ನೋಡಿ ನಕ್ಕರೆ ಸಾಕು, ಇಡೀ ದಿನ ನಗುವನ್ನು ಮೆಲುಕು ಹಾಕಿ ಅದಕೆ ನೂರೆಂಟು ಕನಸುಗಳ ಪೋಣಿಸಿ ಕಲ್ಪನಾ ಲೋಕದಲಿ ವಿಹರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಎಂಥಾ ಮಜವಿತ್ತು.
ಆಕೆ ಅಥವಾ ಅವನು ಯಾಕೆ ನಕ್ಕ ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ. ಆ ನಗು ತಂದೊಡ್ಡುವ thrill ಇದೆಯಲ್ಲ ಅದು ಕೋಟಿ ಕೊಟ್ಟರೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ.
16 ರಿಂದ 25 ರವರೆಗೆ ಯುವಕರು ತೀರಾ ಭಾವುಕರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದು ನಾನು ಒಬ್ಬ ಶಿಕ್ಷಕನಾಗಿ ಇಂದಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿ ಹೇಳುವ ಸಂಗತಿಯಲ್ಲ. ಆ ಹರೆಯದ ದಿನಗಳನ್ನು ನಾನೇ ಅನುಭವಿಸಿದ ಸಂಕಟಾನುಭವದ ಮಧುರ ಕ್ಷಣಗಳ ಆಧರಿಸಿ ಹೇಳುವ ಮಾತಿದು.
ಹರೆಯದ ನನ್ನ ತೀವ್ರ, ಅವಾಸ್ತವ ಭಾವುಕತೆಯನ್ನು ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆ ಎಂದು ವಾಖ್ಯಾನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೂ ಇದೆ!
ಆದರೆ ಆ ಕಾಲದ ಸತ್ಯಾ ಸತ್ಯೆತೆಗಳನ್ನು ಈಗ ಮೆಲುಕು ಹಾಕಿದಾಗ ಎಂತಹ ಅಮೂಲ್ಯ ಸಮಯವನ್ನು ಬರೀ ಭ್ರಮೆಗಳಲಿ ಕಳೆದನಲ್ಲ ಎಂಬ ವ್ಯಥೆ.
ಇದೊಂದು ರೀತಿಯ ಮನಸಿಗೆ ಆವರಿಸುವ ಮಂಕು. ಅದು ತಪ್ಪೆಂದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅದೇ ತಪ್ಪನ್ನು ಮತ್ತೆ, ಮತ್ತೆ ಮಾಡಲು ಮನಸು ಹಾತೊರೆಯುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ ಅದೆಂತಹ ಮಾಯೆ!
ಆ ಕಾಲ ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ, ಕಾಲೇಜು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಬಿತ್ತಿದ ಚಲುವೆಯರನ್ನು ಅಲ್ಲಲ್ಲ ಎಲ್ಲರನು ಚಲುವೆಯರೆಂದು ಪರಿಭಾವಿಸಿದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ಈಗಲೂ ಮಜಾ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇನೆ.20,30,40 ಮತ್ತೆ + ಆದಂತೆಲ್ಲ ಮನಸು ವಾಸ್ತವದ ಕಡೆಗೆ ವಾಲಬಹುದೆಂದು ನಾನಂತು ಅಂದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ.
20 ರಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹ ಹಸ್ತ ಚಾಚಿ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡು,(ದೇಹ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ವಾತಾವರಣ ಆಗಿನ್ನು ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ) ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ನಲ್ಲಿ ನಿಧಾನ ಗತಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಕುವ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಗುರುತಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿದ ದಿನಗಳು ಈಗ ಬರೀ ನೆನಪು.
ಹಾಗೆ 20 ರಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿದ ಗೆಳತಿ ತೀರಾ ಅಚಾನಕಾಗಿ 25 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಫೋನಾಯಿಸಿದಾಗ ಹೇಗಾಗಿರಬೇಡ. ಬಹುಶ: ಈ ಸಾಲುಗಳನು ಓದುವ ಹರೆಯದ ಮನಸುಗಳಿಗೆ ಇಂತಹ ಅನುಭವ ಸಿಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ನೀವು ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಹತ್ತಾರು ವರ್ಷ ಕಾಯಬೇಕು.
ದೂರದ ಮುಂಬೈಯಲಿ ನೆಲೆಸಿರುವ ಗೆಳೆತಿ ತನ್ನೆಲ್ಲ ಬಾಳ ಕ್ಷಣಗಳನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಾಗ ವಾಸ್ತವದ ದಂಡೆಯಲಿ ನಿಂತು, ಭ್ರಮೆಯ ಅಲೆಗಳನು ನೋಡಿ ನಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಮತ್ತೆ ಆ ದಂಡೆಯಿಂದ ಅಲೆಗಳಲಿ ಧುಮುಕಿದ್ದು ಅಚ್ಚರಿಯಲ್ಲವೆ?
ವಾಸ್ತವ ವಾದಕ್ಕೆ ವಾಲಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ನನ್ನ ಭ್ರಮೆಯನ್ನು ಕಳಚಿಹಾಕಿ ನಗ್ನಗೊಳಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಇದೆ ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಆಗ ನನಗೆ ನಲವತ್ತರ ಆಜು-ಬಾಜು.
ದಿನಾ ತಪ್ಪದೇ ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳನ್ನು ಮೆಲಕು ಹಾಕುತ್ತಾ, ನಂತರ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಗಂಡನ ಮನೆ ಸೇರಿದ, ಕುಟುಂಬ ನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿದ ನೋವು-ನಲಿವುಗಳ ರಸಾಯನ ವಿವರಿಸುತ್ತಾ ಹೋದ ಗೆಳತಿಗೆ ದಣಿವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ರವಾನಿಸಿದ ಮೊಬೈಲ್ ಸೆಟ್ ಭಾವ ತೀವ್ರಗೊಂಡು ತನ್ನ ಮೈ ಬೆಚ್ಚಗಾಗಿಸಿ, ಚಾರ್ಜ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅಸಹಾಯಕವಾದಾಗ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಬಂದು Good Night ಅಂದಾಗ ಸರಿ ಸುಮಾರು ಮಧ್ಯ ರಾತ್ರಿ.
ನಿತ್ಯ ಮೆಗಾಸೀರಿಯಲ್ ನಂತೆ ಹೇಳುತ್ತ ಸಾಗಿದ ಗೆಳತಿಯ ಕಥೆಯ ಅಂತ್ಯ tragic ಆಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ನಾನಂತು ಅಂದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ.
ಹೋಗಲಿ ಈಗ ಮಗ ಎಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ? ಗಂಡ ಹೇಗಿದ್ದಾನೆ? ಯಾವಾಗ ಅವನನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತಿಯಾ? ಎಂಬ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ರಭಸ ಹೆಚ್ಚಾದಾಗ ಆಚೆ ಕಡೆಯ ಗೆಳತಿಯ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿನ ನಗು ಮಾಯವಾಯಿತು. ಉತ್ಸಾಹ ಕುಗ್ಗಿ ಹೋಯಿತು. ಹಲೋ, ಹಲೋ ಎಂದರಚಿದರೂ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ, ಮತ್ತೆ ಕಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಾಗ ಜೋರಾದ ಅಳು ನನಗೆ Shock. ಇಷ್ಟೊಂದು ದಿನ ಅತ್ಯಂತ ಸಂಭ್ರಮದಿಂದ ಮಾತಾಡಿದ ಗೆಳತಿ ಇಂದೇಕೆ ಕುಗ್ಗಿಹೋದಳೆನಿಸಿ ಕಸಿವಿಸಿಯಾಯಿತು. No, Please don't ask me anything more. ನಿನ್ನ ಇಷ್ಟು ದಿನದ ಮಾತುಗಳು ಬತ್ತಿಹೋದ ನನ್ನ ಬಾಳಿಗೆ ಹೊಸತನ, ಚೇತನ ನೀಡಿವೆ ಈಗ ಆ ಮಾತು ಬೇಡ ಎಂದಳು.
ನಾನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಕಳಿಸಲು ಪಡೆದಿದ್ದ ಅಂಚೆ ವಿಳಾಸದ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದೆ. ಮುಂಬೈ ಅಷ್ಟೇನು ದೂರವಿಲ್ಲ. ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳತಿಯಿಂದಾಗಿ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದೆ. ರೇಲ್ವೆ ಸ್ಟೇಶನ್ ಕಡೆ ಗಾಡಿ ಓಡಿಸಿ ಮುಂಬೈಗೆ ಟಿಕೇಟ್ ರಿಸರ್ವ ಮಾಡಿಸಿದೆ. ನಾನು ಮುಂಬೈಗೆ ಧಾವಿಸುವ ಯಾವುದೇ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ಆಕೆಗೆ ನೀಡದೇ ಮುಂಬೈ ತಲುಪಿದೆ.

0

5 comments:

  1. managing time for all such activities is simply tremendous.

    ReplyDelete
  2. enaayitu sir mumbainalli? idu tiira tappu, cinemada atyanta pramukha ghattadalli, mundina kshana enaaguttado endu seatinanchinali bandu uguru kadidu kootaga...i am a complan boy endu muka torisuva adnanate hiige abrupt aagi nillisabaaradu.

    ReplyDelete
  3. When i saw blog first time the count of visitors was only 8!!! and now you only can see the difference...

    ReplyDelete
  4. ಬಾಂಬೆಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೇ ಎನಾಯ್ತು?

    ReplyDelete